Józef Czechowicz
Urodził się 15 marca 1903 roku w Lublinie. Ojciec - Paweł Czechowicz, borykający się z chorobą psychiczną, zmarł w 1912 roku. Od tej pory młodego Józefa wraz z dwojgiem rodzeństwa, Katarzyną i Stanisławem wychowywała matka - Małgorzata z Sułków Czechowicz, praczka. Rodzina wiodła ubogie życie.
W 1921 roku Czechowicz zdał maturę Seminarium Nauczycielstwa Mskiego i zostaje nauczycielem. Póxniej otrzymuje także wykształcenie uprawniające go do pracy w szkołach specjalnych. Ani zawód, ani miejscowości, w których uczył, nie nastrajały go pozytywnie. Wręcz przeciwnie - Czechowicz pogrążał się w smutku, nudzie i samotności. Wraz z kilkoma kolegami redagował czasopismo "Reflektor", gdzie ukazywały się jego pierwsze opowiadania i wiersze, "Kurier Lubelski", a także czasopisma dla dzieci: "Płomyk"oraz Płomyczek". Wraz z innymi pisarzami i poetami lubelskimi założył cyganerię lubelską. Zrezygnował z prowadzenia czasomism i życia publicznego po tym, jak osarżono go o niestosowne prowadzenie się i homoseksualizm. Czechowicz został zepchnięty na margines życia społecznego.
W 1933 roku Czechowicz przeniósł się do Warszawy. Mając na swoim koncie trzy tomiki wierszy ("Kamień", "Dzień jak codzień", "Ballada z tamtej strony"), wspierał młodych kolegów "po fachu" duchowo oraz finansowo. Był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Przyjaźnił się między innymi z Czesławem Miłoszem.
Jego twórczość dzieli się na dwa okresy: Lubelski, nawiązujący do stylistyki Młodej Polski i Skamandrytów; po przeniesieniu się do Warszawy rozpoczyna okres futuro-kubistyczny. Nurt ten przerwany został przez wybuch II wojny światowej, podczas której Józef Czechowicz powrócił do Lublina, by 9 września zginąć pod gruzami jednej z kamienic.
Pomimo młodego wieku i tragicznej śmierci poeta pozostawił kilka tomików wierszy, zaznaczył się jako twórca inny, kontrowersyjny, zamknięty w sobie. Jego poezja rozpoznawana jest i podziwiana po dzień dzisiejszy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz