wtorek, 28 maja 2013

ANDRZEJ SAPKOWSKI - biografia i bibliografia


Andrzej Sapkowski, urodzony 21 czerwca 1948, polski pisarz fantasy. Urodził się i mieszka do dzisiaj w Łodzi. Ambasador Łodzi w walce o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Od 9 lipca 2008 roku jest także honorowym obywatelem tego miasta. Tytuł został mu oficjalnie przyznany w listopadzie.Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, z wykształcenia jest ekonomistą i przez wiele lat pracował w handlu zagranicznym.

Jako twórca fantasy debiutował w roku 1986 na łamach "Fantastyki" opowiadaniem "Wiedźmin", które zapoczątkowało cykl opowieści o białowłosym pogromcy potworów, Geralcie z Rivii. Saga Sapkowskiego uznawana jest przez krytykę za literacki fenomen lat dziewięćdziesiątych; każdy z jej tomów zajmuje najwyższe miejsca na listach bestsellerów.

Andrzej Sapkowski jest laureatem wielu nagród literackich polskich i zagranicznych, w tym Paszportu Polityki oraz pięciokrotnie nagrody im. Janusza A. Zajdla (wraz z Jackiem Dukajem najczęściej nagradzany autor w historii nagrody) za opowiadania "Mniejsze zło" (1990), "Miecz przeznaczenia" (1992), "W leju po bombie" (1993), oraz powieści "Krew elfów" (1994) i "Narrenturm" (2002). W 2003 roku nominowano go do nagrody Nike.W czerwcu 2009 r. jako pierwszy nie anglojęzyczny autor został nagrodzony David Gemmel Award for Fantasy za Blood of Elves - angielskie wydanie pierwszego tomu sagi o wiedźminie "Krew elfów".

Jego książki zostały przetłumaczone na język słowacki, czeski, francuski, hiszpański, litewski, niemiecki, rosyjski, portugalski, angielski (w Wielkiej Brytanii i USA), a ostatnio na fiński. Na podstawie jego literatury powstały: komiks "Wiedźmin" (6 zeszytów w l. 1993-1995), film pełnometrażowy i serial telewizyjny Wiedźmin, gra fabularna Wiedźmin: Gra Wyobraźni oraz gra karciana. W oparciu o cykl wiedźmiński powstała komputerowa gra RPG Wiedźmin, której premiera miała miejsce 26 października 2007 r. Andrzej Sapkowski był jej konsultantem.

Bibliografia:

Powieści:
1. Saga o Wiedźminie
   1a. Krew elfów
   1b. Czas pogardy
   1c. Chrzest ognia
   1d. Wieża Jaskółki
   1e. Pani Jeziora
2. Trylogia Husycka
   2a. Narrenturn
   2b. Boży wojownicy
   2c. Lux perpetua
3. Rękopis znaleziony w Smoczej Jaskini: Kompendium wiedzy o literaturze fantasy
4. Żmija

Opowiadania, eseje:
1. Wiedźmin 
2. Ostatnie życzenie
3. Miecz przeznaczenia
4. Świat króla Artura; Maladie
5. Coś się kończy, coś się zaczyna 
6. Opowieści o wiedźminie, tom 1 
7. Opowieści o wiedźminie, tom 2 
8. Maladie i inne opowiadania 

Antologie:
1. Co większe muchy: Antologia sf na dziesięciolecie NF (wraz z Parowski Maciej, Lipka Jerzy, Kołodziejczak Tomasz i inni)
2. Droga bez powrotu (wraz z Parowski Maciej, Polch Bogusław)
3. Geralt (wraz z Parowski Maciej, Polch Bogusław)
4. Granica możliwości (wraz z Parowski Maciej, Polch Bogusław)
5. Historia i fantastyka (wraz z Bereś Stanisław)
6. Jawnogrzesznica (wraz z Baraniecki Marek, Parowski Maciej, Oramus Marek i inni)
7. Mniejsze zło (wraz z Parowski Maciej, Polch Bogusław)
8. Nagroda im. Janusza A. Zajdla 2007: Antologia utworów nominowanych za rok 2006 (wraz z Ćwiek Jakub, Guzek Maciej, Huberath Marek S. i inni)
9. Ostatnie życzenie (komiks) (wraz z Parowski Maciej, Polch Bogusław)
10. Strefa Mroku: Jedenastu Apostołów Grozy (wraz z Dukaj Jacek, Kucharski Damian, Lasoń-Kochańska Grażyna i inni)
11. Trzynaście kotów (wraz z Dębski Eugeniusz, Dukaj Jacek, Kalicki Włodzimierz i inni)
12. Wizje alternatywne (wraz z Inglot Jacek, Dębski Eugeniusz, Głowacki Ryszard i inni)
13. Zdrada (wraz z Parowski Maciej, Polch Bogusław)

JOYCE CAROL OATES - biografia i bibliografia


Joyce Carol Oates, urodzona 16 czerwca 1938r., amerykańska pisarka, eseistka, poetka, autorka horrorów, thillerów i książek dla dzieci. Wychowała się na wsi w stanie Nowy Jork. W dzieciństwie uczęszczała do dokładnie tych samych szkół, co jej matka. Od 1978 profesor na Wydziale Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Princeton, gdzie zajmuje się programem pisania kreatywnego. Wraz z mężem redaguje literackie pismo "Ontario Review".

Joyce zaczęła pisać opowiadania w wieku czternastu lat, kiedy otrzymała od babci pierwszą maszynę do pisania. Jako prymuska, pisała do szkolnej gazety WISP w Williamsville High School w miejscowości Williamsville w stanie Nowy Jork (obecnie Williamsville South High School). Ze względu na swoje rewelacyjne wyniki w nauce, uzyskała stypendium na Syracuse University. W wieku dziewiętnastu lat wygrała konkurs na najlepsze opowiadanie sponsorowany przez magazyn Mademoiselle (znany z publikacji sław takich jak Truman Capote). Po ukończeniu Syracuse University z wyróżnieniem w roku 1960, Oates uzyskała stopień magistra na University of Wisconsin-Madison w roku 1961.

W swoich powieściach Oates przedstawia szeroką panoramę amerykańskiego społeczeństwa i przemian kultury w ostatnich dziesięcioleciach. Szczególnie interesuje ją temat przemocy i kondycja kobiet. W Stanach Zjednoczonych najbardziej znana jest jako autorka opowiadań. Kilka razy była nominowana do Nagrody Pulitzera (m.in. za powieść Blondynka – opowieść biograficzną o Marilyn Monroe) i National Book Award (którą dostała w 1970 roku za powieść Oni).

Jest członkiem Mensy.

Nagrody i wyróżnienia:

2007: American Humanist Association - Humanista roku
2006: Chicago Tribune Literary Prize
2005: Prix Femina - "Wodospad"
2001: Oprah's Book Club - "We Were the Mulvaneys" (Rodzina Mulvaneys)
1996: Boston Book Review's Fisk Fiction Prize - "Zombie"
1996: Bram Stoker Award za największe osiągnięcie w dziedzinie powieści - "Zombie"
1996: PEN/Malamud Award za najlepsze opowiadanie
1990: Rea Award za najlepsze opowiadanie
1990: Heidemann Award za postać pierwszoplanową - "Szumy i zakłócenia"
1970: National Book Award - "Oni"
1968: Rosenthal Award - "A Garden of Earthly Delights" (Ogród rozkoszy ziemskich)

Bibliografia:

Powieści:
1. Amerykańskie apetyty
2. Bestie
3. Blondynka (biografia)
4. Córka grabarza
5. Czarna dziewczyna, biała dziewczyna
6. Czarna topiel
7. Dotyczy sprawy Bobby'ego T.
8. Dziewczyna z tatuażami
9. Gwałt: Opowieść miłosna
10. Mama odeszła
11. Modliszki (zbiór opowiadań)
12. Moja siostra, moja miłość
13. Muzeum doktora Mosesa: Opowiadania tajemnicze, niesamowite i pełne grozy
14. Nadobna dziewica
15. Niebieski ptak
16. Oni
17. Opowieść wdowy
18. Ostatnie dni
19. Po to żyłem
20. Pustkowie
21. Szalone noce!: Ostatnie chwile wielkich mistrzów
22. W średnim wieku: Romans
23. Wodospad
24. Zabiorę cię tam

Antologie:
1. 32 współczesne opowiadania amerykańskie (wraz z Williams William Carlos, Wilson Edmund, Warren Robert Penn i inni)
2. 999: Antologia opowieści niesamowitych: Tom 1 (wraz z Newman Kim (pseud. Yeovil Jack), Disch Thomas Michael, King Stephen (pseud. Bachman Richard) i inni)
3. Niebezpieczne kobiety (wraz z Carcaterra Lorenzo, Connelly Michael, Connolly John i inni)
4. Opowieści niesamowite Davida Copperfielda i innych autorów (wraz z Bond Larry, Bradbury Ray, Koontz Dean R. i inni)
5. Playboy: Opowiadania (wraz z Beaumont Charles, Gold Herbert, Matheson Richard i inni)
6. Wolność: Istota bycia człowiekiem (wraz z Aguilar Camín Héctor, Ambrosio Gabriella, Atkinson Kate i inni)

GIOVANNI BOCCACCIO - biografia i bibliografia


Giovanni Boccaccio, ur. 16 czerwca 1313 w Certaldo, pisarz włoski, znany zwłaszcza ze swego dzieła "Dekameron". Twórca nowożytnej nowelistyki.

Był nieślubnym dzieckiem toskańskiego kupca i jego kochanki pochodzącej z Certaldo bądź Florencji. Dzieciństwo spędził we Florencji, od piętnastego roku życia przebywał w Neapolu, gdzie niezbyt chętnie studiował prawo i handel, co uznał za czas stracony. Jednak to właśnie w tym czasie poznał Francesca Petrarkę, zbliżył się do literatury i kultury antycznej. Szczególnie umiłował Tacyta i Liwiusza. W wieku 23 lat zakochał się w nieślubnej córce króla, Marii d'Aquino, która stała się jego muzą. W roku 1340 ponownie powrócił do Florencji, gdzie zajmował wiele zaszczytnych stanowisk. Jednak po pewnym czasie zrezygnował z życia politycznego, mimo że kilkakrotnie miasto powierzało mu misje dyplomatyczne.

Giovanni Boccaccio poświęcił życie literaturze. Pozostawił ogromny dorobek, na który składają się poematy epickie, powieści miłosne oraz wiersze. Zafascynowany twórczością Dantego, napisał biografię Żywot Dantego oraz komentarz do jego Piekła. Najwybitniejszym dziełem Boccaccia jest "Dekameron" (Il Decamerone, 1348-1353). Jest to zbiór 100 nowel podzielonych na 10 dni, stąd nazwa znacząca po grecku "Księga dziesięciu dni". Nowele te są połączone w całość i są opowiadaniami grupy młodych kobiet i mężczyzn, którzy podczas zarazy schronili się w okolicach Florencji.

Boccaccio zmarł  21 grudnia 1375 w Certaldo.

Bibliografia (polskie wydania):

Powieści:
1. Dekameron
2. Fiammetta
3. Labirynt miłości
4. O słynnych kobietach
5. Żywot Dantego

Antologie:
1. Dawna nowela włoska (wraz z < autor nieznany / anonimowy >, Passavanti Jacopo, Fiorentino Giovanni i inni)

JERZY KOSIŃSKI - biografia i bibliografia


Jerzy Nikodem Kosiński urodził się 14 czerwca 1933 roku w Łodzi, jako syn żydowskiego przemysłowca Mieczysława (Mojżesza) Lewinkopfa i Elżbiety Linieckiej Weinreich. Lata II wojny światowej spędził z rodzicami w Sandomierzu i we wsi Dąbrowa Rzeczycka, gdzie dzięki pomocy ks. Eugeniusza Okonia rodzina Lewinkopfów znalazła schronienie w domu polskiej rodziny katolickiej Andrzeja Warchoła. W tym czasie ojciec zmienił mu nazwisko na Kosiński z fikcyjnym świadectwem chrztu.

Po wojnie w latach 1946-1947 mieszkał w Jeleniej Górze. W latach 1950-1956 zimą był instruktorem narciarskim w Zakopanem, latem kaowcem w Międzyzdrojach. Studiował historię i nauki polityczne na Uniwersytecie Łódzkim, potem pracował w Instytucie Historii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk.

W 1957 wyjechał na stypendium do Stanów Zjednoczonych, gdzie pozostał na stałe. Dzięki otrzymaniu stypendium Fundacji Forda podjął studia podyplomowe w Columbia University i New School for Social Research. W 1965 otrzymał obywatelstwo amerykańskie. Wykładał na kilku amerykańskich uczelniach: Wesleyan University, Yale i Princeton. Był laureatem wielu prestiżowych nagród. W latach 1973-1975 był prezesem amerykańskiego PEN Clubu. W 1988r.,1989r. i 1990r. odwiedził Polskę.
Kosiński pisał w języku angielskim, mimo że nie był to jego język ojczysty. Początkowo wydawał pod pseudonimem Joseph Novak.

Kosiński był nie tylko pisarzem. Jako aktor w 1981 zagrał Grigorija Zinowjewa w filmie "Czerwoni", w reżyserii Warrena Beatty'ego. Zajmował się także fotografią i czynnie uczestniczył w działalności łódzkiego oddziału Polskiego Towarzystwa Fotograficznego.

3 maja 1991 popełnił samobójstwo, zażywając śmiertelną dawkę barbituranów i nakładając na głowę plastikowy worek. W pożegnalnej notce napisał: "Kładę się teraz do snu, na trochę dłużej niż zwykle. Nazwijmy to wiecznością".

Bibliografia:

1. Cockpit
2. Diabelskie drzewo
3. Gra
4. Kroki
5. Malowany ptak
6. Pasja
7. Przechodząc obok (zbiór esejów)
8. Przyszłość należy do nas, towarzyszu
9. Pustelnik z 69. ulicy
10. Randka w ciemno
11. Śmierć w Cannes
12. Wystarczy być

DOROTHY L. SAYERS - biografia i bibliografia


Dorothy Leigh SayersUrodzona 13 czerwca 1893 roku w Oxfordzie, angielska pisarka, poetka i tłumaczka, autorka powieści kryminalnych oraz esejów i sztuk teatralnych o tematyce chrześcijańskiej. Najbardziej znanym bohaterem powieści Dorothy L. Sayers jest lord Peter Wimsey.

Dorothy L. Sayers Była studentką języków klasycznych i nowożytnych na Oxfordzie. Przetłumaczyła i komentowała "Boską Komedię" Dantego oraz "Pieśń o Rolandzie", dzięki czemu zyskała sławę na całym świecie. Napisała też szereg esejów o tematyce filozoficzno-teologicznej.

Pisarką była bardzo często krytykowana za bezpośredni styl wypowiedzi i tematykę swych książek, zarzucano jej także rasizm i antysemityzm.

Dorothy L. Sayers Zmarła 17 grudnia 1957 roku w Witham.

Bibliografia:

Powieści:
1. Człowiek, który został królem
2. Czyje to ciało?
3. Kat poszedł na urlop
4. Lord Peter ogląda zwłoki
5. Nieprzyjemność w klubie Bellona
6. W potrzasku
7. Z dowodem w zębach
8. Zbrodnia wymaga reklamy
9. Zjadliwa trucizna

Antologie:
1. Od Stevensona do Hammeta: Opowiadania kryminalne (wraz z Crofts Freeman Wills, Doyle Adrian Conan, Carr John Dickson i inni)
2. Opowieści z dreszczykiem (wraz z Poe Edgar Allan, Bierce Ambrose, James Henry i inni)
3. Opowieści z dreszczykiem [Noc pierwsza] (wraz z Puszkin Aleksander, Poe Edgar Allan, Dickens Charles i inni)
4. Sensacja na pierwszą stronę (wraz z Christie Agatha, Bentley Edmund Clerihew, Cox Anthony Berkeley, Crofts Freeman Wills, Dane Clemence)
5. Tchnienie grozy (wraz z Asquith Cynthia, Blackwood Algernon, Connell Richard i inni)

poniedziałek, 27 maja 2013

Gaston Leroux "Upiór opery"

 O "Upiorze opery" słyszeliście zapewne wiele. Na pewno też większość z was widziała adaptacje filmowe, teatralne, musicalowe i inne wersje tej powieści. A ja nie. Nie znałam ani tła, ani wątków głównych, jedyne, co obijało mi się o uszy to tytuł (rzecz jasna:)). Tak więc podeszłam do tej starej i "oklepanej" lektury bez żadnych oczekiwań, za to ze sporo dozą ciekawości. Bo cóż takiego niezwykłego może być w historii, którą tylu ludzi bierze na warsztat i przerabia na film, spektakl czy operę..?

A no sama sporo się nad tym zastanowiłam,  bo historia Upiora i jego ukochanej Krystyny wcale mnie nie porwała. A było tak: na przyjęciu pożegnalnym dwóch dyrektorów opery paryskiej dowiadujemy się o obecności z tym gmachu upiora. Postaci niezwykłej, która niby nie robi nikomu krzywdy, a jednak od czasu do czasu daje o sobie znać. Nowi dyrektorzy uznają to za niezły żart, lecz wkrótce przekonają się o jego istnieniu i wcale nie będzie im do śmiechu. Poznajemy także Krystynę, przeciętną śpiewaczkę operową, która pewnego wieczoru nagle ujawnia swój niezwykły talent i zdobywa ogromną sławę. Okazuje się jednak, że to zasługa... Upiora opery! Ale to nie wszystko. w powieści pojawia się też wicehrabia Raoul,  po uszy zakochany w Krystynie, swej przyjaciółce z dawnych lat. Ta jednak zdaje się ignorować jego amory, choć nie do końca. Młody mężczyzna nie bardzo rozumie, o co chodzi i postanawia dowiedzieć się, czy Krystyna kocha go, czy zwodzi... I tu się zaczyna - do akcji wkracza Upiór, policja, kierownictwo opery, a także nieszczęśliwie zakochani główni bohaterowie.

W trakcie powieści odkrywamy tajemnice Krystyny, tajemnice Upiora, poznajemy jeszcze bardziej tajemniczego Persa, a wszystko otoczone mgłą sensacji, miłości, pożądania i nienawiści. Oj dzieje się w tej historii... A mimo to narrator tak sprawnie oprowadza nas po zaułkach powieści, że niczego nie tracimy z oczu i na bieżąco śledzimy ruchy każdego z bohaterów. A do tego od czasu do czasu parskamy śmiechem czytając jak upiór robi pracowników opery z przysłowiową "trąbę". Powoli podążając za wskazówkami  autora odkrywamy wszystkie tajemnice. 

Tak, historia Upiora i jego miłości do młodej śpiewaczki nawet mnie wciągnęła. Nie powiem, ciekawa byłam, kim jest ów Upiór i czy Krystynie uda się odnaleźć prawdziwą miłość. Ale żeby od razu robić z tego fantastyczny musical..? Mnie  ta opowieść nie natchnęłaby do tego. Cóż, być może brakuje mi ostatnimi czasu wyobraźni. Cieszę się mimo wszystko, że w końcu poznałam prawdziwą historię Upiora opery i teraz spokojne mogę poszukać adaptacji filmowych czy nawet wybrać się do teatru (najlepiej muzycznego) i obejrzeć wariacje na temat powieści Gastona Leroux. Bardzo jestem ciekawa, co spodoba mi się bardziej.

piątek, 24 maja 2013

Helena Mniszkówna - "Powojenni"


Ileż to już lat minęło odkąd przeczytałam ostatnio powieść Heleny Mniszkówny. W liceum chyba, kiedy to byłam dosyć romantycznym dziewczęciem i przeszukiwałam biblioteczkę Babci w poszukiwaniu książek, które doskonale komponowałyby się z poduszką i chusteczkami do nosa. Była więc „Trędowata” i „Ordynat Michorowski”, ckliwe, sentymentalne do bólu zębów, ale które zaczytywałam na śmierć. Była także „Verte” i na tym chyba skończyła się moja przygoda z tą pisarką, bo więcej jej powieści nie znalazłam i zaczęłam eksplorować potem Rodziewiczównę. Książka „Powojenni” obudziła wiele tęsknot, ale też i wiele obaw, jak też będzie mi smakować po latach taka proza z myszką. Pierwsze kilka stron szło mi jakoś opornie, ale potem kresowy świat właścicieli ziemskich, którzy stracili wiele, o ile nie wszystko za linia demarkacyjną, pochłonął mnie całkowicie i ocknęłam się gdzieś przed końcem pierwszego tomu.

Barwne postaci stworzyła Mniszkówna. Utracjusz War Zebrzydowski, przed wojną magnat i milioner, po wojnie właściciel jedynych Pochleb, które wydają mu się małe i prowincjonalne. Teresa Pobożanka, wielka, niespełniona miłość Wara, wierna i kochająca żona swojego zaginiętego podczas wojny bolszewickiej Poboga. Tym dwojgu nie powiodło się najgorzej, ale są i tacy, którzy stracili wszystko, nie tylko ziemie, majątki, ale i rodziny, tak jak Magdalena „Dada” Dobrucka czy Jerzy Strzelecki, którzy muszą przystosować się do nowej, powojennej rzeczywistości. To losy tej czwórki bohaterów śledziłam niemal z zapartym tchem, podobnie jak Romana Poboga i gruzińskiej księżniczki Olgi Czhangirani. Każdy wątek bardzo mnie ciekawił i przewracałam kolejną stronę niecierpliwie, aby dowiedzieć się, jakie będą ich kolejne losy, a to dla mnie jest w jakimś stopniu wyznacznikiem tego, jak dobra jest powieść.

Z książki aż bije nienawiść do bolszewików. Gloryfikowani są dzielni żołnierze, wspaniali dowódcy i porównywani do tych, którzy wojny jedynie posmakowali. Czuje się w tej książce miłość do Ojczyzny i tęsknotę do przedwojenego kraju. Są też utyskiwania przedwojennych bogaczy i, w ich mniemaniu, powojennych nędzarzy, czasami bohaterowie oburzają swoją życiową niezaradnością i marzycielstwem. Wszystko to odmalowane na tle pięknej, polskiej przyrody, tych puszczy ogromnych, łąk wspaniałych czerwieniących się makami, łanów zboża złotych. Miłość w „Powojennych” to temat istotny, ale tym razem ujęty nieco inaczej, nie zawsze jest tak słodko, cukierkowo, tragicznie, a finał wszystkich wątków amorowych nie jest tak oczywisty.

To nie jest literatura z najwyższej półki, ale przykuwa mocno uwagę i wywołuje ogrom emocji. Mimo tego, że nieco momentami schematyczna i płaczliwa, to wciąż bardzo dobra książka, o niebo lepsza od tego kiczu, który co rusz serwuje się nam obecnie i promuje na bestsellery. Z wszystkich książek Mniszkówny, jakie przeczytałam, podobała mi się najbardziej. 


Notka pochodzi z Myśli Czytelnika


czwartek, 16 maja 2013

"Kocham Paula McCartneya" Joanna Szczepkowska


Joanna Szczepkowska, znana większości z nas jako jedna z popularniejszych i barwniejszych, a przy tym kontrowersyjnych aktorek polskich, od czasu do czasu bawi się także formami literackimi. Czasami pisze wiersze, czasami wymyśla historie i opisuje je w powieściach, czasami zaś pisze ciekawe felietony. Książka "Kocham Paula McCartneya" to powieść, którą zaliczyłabym do thrillera psychologicznego, choć większość twierdzi, że to po prostu zwykła "obyczajówka". Skąd te rozbieżności?

Główną bohaterką historii jest Marianna, znana reporterka wojenna, która w wolnym czasie prowadzi w telewizji coś w rodzaju talk show. Z bagażem doświadczeń, samotna, bogata i rozpoznawalna wiedzie w miarę spokojne życie. Właśnie podpisała kontrakt na napisanie wspomnień dotyczących jej porwania i przetrzymywania przez terrorystów w pewnym afrykańskim państwie ogarniętym wojną domową. Zmagania z okrutną przeszłością przerywa przyjaciółka z dawnych lat. Wkrótce okazuje się, że niekoniecznie to, co Marianna przeżyła w Afryce, jest najtragiczniejszym wspomnieniem. To, co do tej pory było fundamentem, oazą spokoju, okazuje się pomyłką, nieporozumieniem, farsą. Zdrada przyjaciółek, niewyjaśnione morderstwo, spotkania z byłymi sąsiadami, powrót do Polski z czasów komuny. A wszystkiemu winna ona - Marianna. Dlaczego? Z powodu brata, o którym każdy słyszał, którego nikt nie widział i którego wszyscy jej zazdrościli. Czy rzeczywiście mieli powody..? Bardzo tajemnicza, pełna grozy powieść, która rozwija się powoli i cały czas trzyma czytelnika w lekkiej niepewności. 

Zastanawiam się, skąd autorka zaczerpnęła pomysł, skąd czerpała inspiracje. Dość powiedzieć, że sama fabuła była ciekawa, zaskakująca i trzymająca w napięciu do samego końca. Problem w tym, że sam pomysł nie wystarczy. Trzeba go jeszcze umiejętnie opisać i sprzedać czytelnikowi, nie wolno pozwolić mu zastanawiać się nad tym, że coś tu nie gra. Ja niestety chwilami miałam wrażenie, że sama autorka nieco pogubiła się w gmatwaniu tej historii. 

Szczepkowska pisze bardzo poetycko. nadaje zdaniom lekkość i tajemnicę, co niekoniecznie współgrało z ciężką, ponurą i tragiczną historią Marianny.  Czasami powieść ta przypominała mi stylowo Małgorzatę Saramonowicz (którą uwielbiam!), choć oczywiście Szczepkowskiej daleko do niej, oj daleko. Mimo wszystko uważam spotkanie z książką "Kocham Paula McCartneya" za dosyć udane i na pewno bardzo nietypowa i zaskakująca historia Marianny pozostanie na długo w mej pamięci.  Jeśli lubicie powieści z przeszłością, to polecam. 

czwartek, 2 maja 2013

"Fragmenty z życia lustra" Joanna Szczepkowska


Książka Szczepkowskiej to pięć nie związanych z sobą tematycznie opowiadań. Czytelnik poznaje tu fragment życia młodego, dobrze zapowiadającego się psychiatry; historię jasnowidza, widzianą oczyma jego ukochanej; losy znanej malarki, opowiadane przez jej gosposię oraz wspomnienia sławnego genetyka pochodzenia żydowskiego. Każda historia ciekawa, każdy wątek niekonwencjonalny, każda puenta zupełnie zaskakująca.

Czytanie tej książki ma sens tylko wtedy, gdy po skończonym opowiadaniu odkładamy ją na stolik do następnego dnia. W przeciwnym wypadku przygniecie nas natłok myśli, skojarzeń i dociekań. Szczepkowska przygotowała czytelnikowi mały wstrząs literacki - niby zwyczajne historyjki obyczajowe, a jednak mnóstwo w nich wrażliwości, zmysłowości i przede wszystkim poetyckiego ducha. Mimo to pióro lekkie, słowa używane na co dzień, a najpiękniejsza po przeczytaniu lektury jest chyba wiara w to, że można jeszcze napisać współczesną prozę polską bez użycia wulgaryzmów.

Ciąg dalszy TUTAJ :) 

środa, 1 maja 2013

"Paragraf 22", Joseph Heller

Z okazji 90. urodzin.

Że Paragraf 22 przeczytam, wiedziałam chyba od zawsze. Że mnie zachwyci, też. Ale nie wiedziałam, że tak bardzo.

 Zakochałam się w humorze, zakochałam się w autorze, zakochałam się w tych wszystkich żołnierzach.

Jedyny problem miałam z tym, że za późno zorientowałam się, że tej książki nie trzeba czytać na raz. Że to, że czasami trzeba odłożyć, bo po jednym rozdziale człowiek ma dosyć, wcale nie jest wadą. Mnie wciągała, momentami bardzo. (Kończyłam w ogromnym napięciu mając naiwną nadzieję, że uda mi się zdążyć, zanim oni wszyscy umrą; trochę się udało). Jest do podczytywania i do powrotów. Pewno wielu.