Giovanni Boccaccio, ur. 16 czerwca 1313 w Certaldo, pisarz włoski, znany zwłaszcza ze swego dzieła "Dekameron". Twórca nowożytnej nowelistyki.
Był nieślubnym dzieckiem toskańskiego kupca i jego kochanki pochodzącej z Certaldo bądź Florencji. Dzieciństwo spędził we Florencji, od piętnastego roku życia przebywał w Neapolu, gdzie niezbyt chętnie studiował prawo i handel, co uznał za czas stracony. Jednak to właśnie w tym czasie poznał Francesca Petrarkę, zbliżył się do literatury i kultury antycznej. Szczególnie umiłował Tacyta i Liwiusza. W wieku 23 lat zakochał się w nieślubnej córce króla, Marii d'Aquino, która stała się jego muzą. W roku 1340 ponownie powrócił do Florencji, gdzie zajmował wiele zaszczytnych stanowisk. Jednak po pewnym czasie zrezygnował z życia politycznego, mimo że kilkakrotnie miasto powierzało mu misje dyplomatyczne.
Giovanni Boccaccio poświęcił życie literaturze. Pozostawił ogromny dorobek, na który składają się poematy epickie, powieści miłosne oraz wiersze. Zafascynowany twórczością Dantego, napisał biografię Żywot Dantego oraz komentarz do jego Piekła. Najwybitniejszym dziełem Boccaccia jest "Dekameron" (Il Decamerone, 1348-1353). Jest to zbiór 100 nowel podzielonych na 10 dni, stąd nazwa znacząca po grecku "Księga dziesięciu dni". Nowele te są połączone w całość i są opowiadaniami grupy młodych kobiet i mężczyzn, którzy podczas zarazy schronili się w okolicach Florencji.
Boccaccio zmarł 21 grudnia 1375 w Certaldo.
Bibliografia (polskie wydania):
Powieści:
1. Dekameron
2. Fiammetta
3. Labirynt miłości
4. O słynnych kobietach
5. Żywot Dantego
Antologie:
1. Dawna nowela włoska (wraz z < autor nieznany / anonimowy >, Passavanti Jacopo, Fiorentino Giovanni i inni)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz