Maurice Druon - francuski pisarz i polityk, członek Akademii Francuskiej, Kawaler Krzyża Wielkiego Legii Honorowej, Honorowy Rycerz Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego.
W młodości Druon uczęszczał do prestiżowego Lycée Louis-le-Grand w Paryżu. W 1940 uczestniczył w walkach z Niemcami. Po upadku Francji, opuścił nielegalnie ojczyznę i poprzez Hiszpanię oraz Portugalię przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie podjął współpracę z Komitetem Wolnej Francji. Druon jest bliskim krewnym pisarza Josepha Kessela (w latach 1962-1979 również będącego członkiem Akademii, zasiadał na 27. fotelu), z którym napisał francuską wersję słów rosyjskiej piosenki Chant des Partisans, do muzyki Anny Marly, która stała się hymnem francuskiego ruchu oporu podczas II wojny światowej.
Po zakończeniu wojny poświęcił się twórczości literackiej oraz działalności politycznej. W 1948 został uhonorowany Nagrodą Goncourtów za powieść Les grandes familles. 8 grudnia 1966 został wybrany na członka Akademii Francuskiej w miejsce zmarłego Georges'a Duhamela, gdzie zasiadł na 30. fotelu. W latach 1973-1974 pełnił urząd ministra kultury Francji w rządzie Pierre'a Messmera, następnie był deputowanym do Zgromadzenia Narodowego z okręgu paryskiego (1978-1981), natomiast od 1979 do 1984 deputowanym do Parlamentu Europejskiego.
Druon najbardziej znany jest jako autor powieści historycznych, przede wszystkim zaś siedmiotomowego cyklu Królowie przeklęci (Les rois maudits), którego akcja osadzona jest w czasach Wojny stuletniej, oraz ją poprzedzających. Innym znanym dziełem pisarza jest powieść Aleksander Wielki (Alexandre le Grand) opowiadającą dzieje starożytnego zdobywcy z perspektywy nadwornego wieszczbiarza i czarnoksiężnika, Aristandra z Telmessos. W twórczości pisarza zwraca uwagę kunsztowna narracja i nieszablonowe rozwiązania fabularne, oparte zarówno na wiedzy historycznej jak również wykorzystujące motywy okultystyczne, legendarne oraz sensacyjne, będące częścią europejskiego dziedzictwa historycznego i kulturowego.
Druon był kawalerem odznaczeń państwowych Argentyny, Belgii, Brazylii, Francji, Grecji, Włoch, Libanu, Maroka, Meksyku, Monako, Portugalii, Rosji, Senegalu, Tunezji, Wielkiej Brytanii oraz zakonu Joannitów.
Cykl Królowie przeklęci był dwukrotnie adaptowany na potrzeby serialu telewizyjnego. Po raz pierwszy ekranizacji dokonała francuska telewizja w latach 1972-1973, natomiast w 2005 powstał remake serialu w koprodukcji francusko-włoskiej z którym wystąpili Philippe Torreton i Jeanne Moreau.
BIBLIOGRAFIA (polskie wydania):
1. Potentaci (1948)
2. Cykl Królowie przeklęci:
2a. Król z żelaza (1955)
2b. Zamordowana królowa (1955)
2c. Trucizna królewska (1956)
2d. Prawo mężczyzn (1957)
2e. Wilczyca z Francji (1959)
2f. Lew i lilie (1960)
2g. Kiedy król gubi kraj (1977)
3. Aleksander Wielki (1958)
4. Żądza życia (1954)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz