Po początkowej nauce w domu uczęszczała do Szkoły Sztuk Pięknych Marii Niedzielskiej, biegle władała językami obcymi - niemieckim, angielskim i francuskim. Debiutowała purnonsensową, satyryczną parodią "Trędowatej" pod tytułem "Na ustach grzechu". Według niektórych źródeł była jedynie pomysłodawczynią i współautorką tej parodii, napisanej wspólnie z siostrą i jej mężem Janem Gwalbertem Pawlikowskim.
W 1921 r. wyszła za mąż za Jana Starzewskiego. Rok później przyszła na świat ich córka Teresa. W 1923 r. Samozwaniec wyjechała wraz z mężem, sekretarzem polskiego poselstwa, do Bukaresztu. Niedługo potem opuściła Starzewskiego. Drugie małżeństwo zawarła w 1945 r. z Zygmuntem Niewidomskim. Po wojnie Magdalena zamieszkała w Warszawie. W Krakowie zatrzymywała się przejazdem w drodze do Zakopanego. Kłótnie z rodziną brata Jerzego o schedę po rodzicach, o testament Lilki, która prawa autorskie do swoich utworów podzieliła między męża i siostrę, i o treść książek Magdaleny nie nastrajały do dłuższych pobytów. Ostatni raz była tu w październiku 1961 roku, kiedy wraz z bratową doprowadziły do wpisania Kossakówki na listę zabytków, zabezpieczając rodzinną siedzibę przed zburzeniem. - Kraków mnie wyklął - mówiła. - Kossakowie mnie wyklęli.
Magdalena Samozwaniec była prekursorką objazdowych wieczorów autorskich. Gotowa była jechać o świcie pociągiem na drugi koniec Polski na spotkanie z czytelnikami. Pobyt w nowym miejscu zaczynała od obchodu sklepów. Na nową suknię gotowa była sprzedać obrazy dziadka czy ojca, na podróże - pozbyć się rodowej biżuterii, a to, co zostało, przepuścić w ruletkę w Sopocie czy w Monte Carlo. Wszyscy Kossakowie byli rozrzutni, na hipotekę raz po raz wchodził komornik. Po I wojnie światowej zarobki Wojciecha Kossaka z trudem starczały na utrzymanie wymagającej rodziny, na auto, szofera, pracownię w Warszawie, willę w Juracie, kosztowne przyjaciółki. Na przyjęcia jego córki zapraszały młodzieńców z ziemiańskich rodzin i wytwornych wojskowych, bo to byli potencjalni klienci Wojciecha i Jerzego. Madzia mówiła dowcipnie, że dopomagają firmie Tatki pod nazwą ''Kossak i Spółka''.
''Pierwsza dama polskiej satyry'' zmarła 20 października 1972 roku w Warszawie. Tego dnia w warszawskim Klubie Księgarza miała promować najnowszą książkę ''Młodość dla wszystkich''.
[źródło] [źródło] [źródło]
BIBLIOGRAFIA:
1. Na ustach grzechu: powieść z życia wyższych sfer towarzyskich (1922)
2. Czy chcesz być dowcipny? Straszliwe opowieści „na wesoło” (1923)
3. Malowana żona (1924)
4. Kartki z pamiętnika młodej mężatki (1926)
5. Starość musi się wyszumieć (1926)
6. Mężowie i mężczyźni (1926)
7. O kobiecie, która znalazła kochanka: powieść osnuta na tle najbliższej, nieokreślonej bliżej przyszłości. Rzecz dzieje się w Krakowie (1930)
8. Wielki szlem: powieść tylko dla brydżystów (1933)
9. O dowcipnym mężu dobrej Ludwiki: powieść (1933)
10. Ponura materialistka: nowele (1934)
11. Świadome ojcostwo, Warszawa 1936
12. Maleńkie karo karmiła mi żona (1937)
13. Wróg kobiet (1938)
14. Piękna pani i brzydki pan (1939)
15. Królewna Śmieszka (1942)
16. Fraszki Magdaleny Samozwaniec. Wiek XX (1944)
17. Tylko dla kobiet (1946)
18. Błękitna krew (1954)
19. Moja wojna trzydziestoletnia (1954)
20. Maria i Magdalena (1956)
21. Tylko dla mężczyzn (1958)
22. Młodość nie radość: powieść satyryczna (1960)
23. Czy pani mieszka sama? (1960)
24. Pod siódmym niebem (1960)
25. Tylko dla dzieci: wiersze i bajki satyryczne dla młodszych i starszych (1960)
26. Komu dziecko, komu? Powieść satyryczno-obyczajowa (1963)
27. Tylko dla dziewcząt (1966)
28. Szczypta soli, szczypta bliźnich (1968)
29. Krystyna i chłopy (1969)
30. Zalotnica niebieska (1973)
31. Łyżka za cholewą, a widelec na stole: mała kulinarna silva rerum (1974)
32. Angielska choroba (1983)
33. Baśnie (1987)
34. Z pamiętnika niemłodej już mężatki (2009)
35. Moja siostra poetka (2010)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz